Vandaag was ik bij een van mijn klanten die worstelt met teveel spullen in huis. De achterliggende reden is voor mij een zoektocht. Waarom heeft ze zoveel en waarom kan ze er geen afstand van doen? Ze wil graag een opgeruimd huis.
Aan het begin van elke sessie vraag ik altijd hoe het gaat. Ze vertelde over hoe haar feestdagen verlopen waren en de situatie met haar ouders. Hoe haar therapie ging en dat ze wel wat stapjes had gezet. Zelf was ze trots dat ze al meer voor zichzelf opkomt en dat ze toch al wel wat had opgeruimd in huis.
Ook zei ze dat ze had nagedacht over wat ze graag wil doen, dat was ook een opdracht. Ze wil graag rolschaatsen, maar de rolschaatsen kan ze niet bij. Dus ik zei: ‘Nou extra reden om op te ruimen.’ Ze vertelde dat ze al wel dichterbij kwam, dus ik grapte: ‘Je kan ze al zien?’ Nee, dat helaas nog niet ;).
Ik had vandaag al besloten, voorafgaand aan het gesprek, om te evalueren en haar op scherp te gaan zetten. Dus toen ze klaar was zei ik: ‘Ik zie dat je vorderingen maakt, heel goed. Het is vandaag een goed moment om te bepalen hoe we de komende sessies gaan benutten. Want je staat nog steeds teveel in de wachtstand door alles wat er in je leven gebeurt, je hebt nog steeds niet voor jezelf gekozen. En de komende sessies wil ik echt met je aan de slag. Dus ik wil dat je gaat nadenken op welke manier ik je kan ondersteunen. Hoe we ervoor gaan zorgen dat er echt iets veranderd hier en je huis een echt thuis wordt’
‘Om te beginnen geef ik je een opdracht mee, waarin je volledig voor jezelf kiest. Ik wil dat je dit voor je gaat zien, het visualiseert, voelt en op gaat schrijven:
Jij bent de koningin van je leven en jij regeert, jij bepaalt. Daarbij denk je alleen in mogelijkheden. Laat beperkende overtuigingen los. Waar gaat jouw vuurtje van aan? Schrijf het alsof het al zo is. Want het is al zo, alleen mag je het zelf gaan zien en ernaar gaan handelen.’
Die opdracht raakte haar en ze schreef de opdracht op. Eind van de week stuurt ze mij een uitwerking, zodat ze de komende dagen de tijd kan nemen om het voor zich te zien en op te schrijven.
Ze vertelde dat ze ook wel graag weer creatief bezig wil zijn, dat ze daar wel zin in heeft. En dat ze dat graag in de woonkamer wil doen, want alles staat in de kasten (binnen handbereik), maar de eettafel staat vol met dozen. Dus ik zei; ‘Je kunt de dozen van tafel halen en vanmiddag gewoon lekker een uurtje knutselen of tekenen. Zet het gewoon even op de grond. Waarom niet?’ Ja, dat was een goed idee. ‘Zet jezelf niet in de wachtstand, leef!’
Tijdens onze vorige afspraak gaf ik haar de twee opdrachten. De eerste opdracht was om elke dag iets te doen in huis (huishouden, opruimen), iets noodzakelijks (boodschappen, therapie) en iets leuks (iets voor jezelf, ontspanning) en dat ze dit op moest schrijven elke dag en als het even kan dit per week te plannen. Dat geeft houvast. De tweede opdracht was om alles in huis, wat in dozen zit, te gaan sorteren op categorie. Dat betekent: alle dozen open maken, kijken wat erin zit, dat erop schrijven en het vervolgens in een ruimte zetten, bij elkaar.
Ze vertelde dat dit gelukt was, maar dat ze het nu weer allemaal bij elkaar heeft gezet, wel gesorteerd, maar dat dit nog niets heeft opgeleverd. Kennelijk had ze mijn vervolg opdracht daarin niet goed begrepen. Nu had ik daar ook geen nadruk op gelegd omdat ik wist dat het sorteren al een hele klus zou zijn. Dus ik zei: ‘Mooi, nu mag je per categorie gaan kijken wat er weg kan. Nu heb je namelijk goed zicht op hoeveel je van iets hebt, zodat je makkelijker kunt zeggen: dit kan weg. Begin met de kleinste categorie.’
Als voorbeeld: stel je hebt 10 dozen met in totaal 100 handdoeken, dan kun je gemakkelijk van 90 handdoeken afstand doen. Maar als al die dozen tussen alle andere spullen staan, weet je niet hoeveel handdoeken je hebt en zul je steeds denken: die heb ik nog nodig.
Ze vroeg wat ze moest doen als het haar niet lukte iets weg te doen. Mijn antwoord was dat ze dan op mag schrijven: ‘wat doet het met je; wat denk je, wat voel je?’ Dan kunnen we het daarover hebben, daar zit dan iets wat wellicht een goed thema is voor haar therapie.
Vervolgens zei ik: “In principe kan alles weg, want het enige wat je nodig hebt is eten, drinken en frisse lucht. Jij bent niet jouw spullen, deze spullen zijn niet wie jij bent.’ (We zetten het even op scherp)
Toen kreeg ze tranen in haar ogen. Ik vroeg haar wat ze voelde. ‘Verdriet en frustratie.’ Ik vroeg haar of ze dat onder woorden kon brengen: ‘Het raakt me, ik ben het er niet mee eens.’ ‘Okee, goed zo, kun je het ook ergens aan linken?’ ‘Ja, zo heb ik een doosje met spullen van toen ik klein was, dat is voor mij heel belangrijk’.
Voel je het al aankomen?
‘Ik denk dat de reden dat dit zo belangrijk voor jou is, omdat het jou herinnert aan wie je echt bent. Als kind ben je puur. Je bent zoals je bent. Nu ben je niet wie je echt bent. Je laat je leven door je omstandigheden, al jaren. Pak straks dat doosje met spullen erbij, dit helpt je bij de opdracht. Want als die spullen jou herinneringen aan jezelf dan helpt het jou om antwoord te geven op de vragen.’ Ja, dat was de sleutel, toen kwam bij haar ook het besef, dat klopt.
Ik voegde er nog aan toe: ‘Op het moment dat jij gelukkig bent, volledig bent wie je hoort te zijn, dan zijn het maar spullen. Tot die tijd zijn het kostbare herinneringen aan jezelf. En dat blijft zo tot jij volledig kan kiezen voor jezelf.’
We hebben nu één van de pijnpunten die haar dus weerhouden van het wegdoen van spullen. Je kunt jezelf immers niet weggooien, dat blokkeert, alles in jou gaat dan in de weerstand. Helen is kiezen voor jezelf en leven voor jezelf, dat is ook de sleutel voor een opgeruimd leven. Doen wat je gelukkig maakt, energie halen uit de dingen die je doet voor jezelf, een ander en de wereld, zorgen voor een gelukkig leven. Alles zit in jezelf, je hebt daar niets voor nodig.
Als je geen afstand kan doen van iets, dan vertelt het je iets over wie je wilt zijn maar niet bent. Dat wil niet zeggen dat je alles maar weg moet gooien, het gaat erom dat je het los KAN laten.
I rest my case 😉
#leefjemooisteleven #opruimen #loslaten #kiezenvoorjezelf #jebentnietjespullen